Het is 40 graden, een vochtige warmte, de Merapi vulkaan in Indonesië dampt in de verte. Een jongetje van een jaar of vier staat naast me op de stoep. Hij glimlacht, ik glimlach terug. Hij bukt zich, raapt een nog smeulende sigarettenpeuk op en stopt ze in zijn mond. Met geschrokken ogen neem ik ze uit zijn handjes en knuffel hem zacht. Zoals mama’s dat doen.

Ik zet m’n dag verder en bij het weeshuis in Sayap Ibu zie ik kleine kinderhandjes doorheen de traliesen van hun bed grijpen naar een melkfles. Zelfs Monicatje, een weesje van slechts drie maanden, neemt deze gretig vast en drinkt die helemaal zelfstandig leeg. Vol verwondering kijk ik naar wat ze al kan. Ze heeft donkerbruine kijkers en het haar van een monchichi.

“You mama Monica?” Vroeg één van de verzorgsters.
Mijn hart zei volop ‘Ja’!
Maar een kindje adopteren in Indonesië is erg moeilijk.
Na deze Erasmus stage ging ik dus op zoek naar andere manieren om te helpen.
Het liet me nooit meer los.

Zelfs vijftien jaar later lag ik er ’s nachts van wakker. Ik moest iets doen om de meest kwetsbaren (kinderen en dieren) in deze wereld te helpen.

Maar net als zoveel mensen voelde ik me verlamd: wat kan ik hier nu aan doen?

Tot wanneer ik op een stralende vrijdagnamiddag door de stad liep en in een etalage een topje zag hangen; Be Happy, it’s Friday.

Als experte in positieve psychologie coach ik dagelijks organisaties om meer welzijn op het werk te brengen. De tekst van dat topje kon beter vond ik.

Waarom er niet ‘Be Happy, it’s Monday’ van maken?